คุณครูที่รัก

จำได้ว่าเมื่อตอนอนุบาล คุณครูถามเราว่าอยากเป็นอะไรคำตอบที่ออกมาจากปากโดยไม่ต้องคิดอะไรทั้งสิ้นคือ อยากเป็นหมอสาเหตุก็ง่ายๆเลย พ่อแม่เป็นหมอ เราก็เลยอยากเป็นหมอ แต่เมื่อชีวิตย่างเข้าสู่การเป็นวัยรุ่น เกิดต้องการความเป็นเอกลักษณ์ขึ้นมาอยากเรียนนิติ อยากเรียนนิเทศน์ อยากเรียนวิศวะสุดท้ายก็มาจบลงที่วิทย์คอม เพราะ ชอบเล่นเกม(เหตุผลที่ไม่เข้าวิศวะ เพราะว่า คณะวิศวะมีผู้หญิงน้อยกว่า) ก็เรียนๆๆๆๆ จนจบป.ตรี จบป.โท ทำงานไปเรื่อยๆแล้วก็มาค้นพบตัวเองว่า อยากทำอะไรให้สังคมบ้างก็เลยเกิดความคิดเป็นขั้นเป็นตอน ดังต่อไปนี้ ความคิดขั้นที่ 1 คือ ทำงานบริษัทดีๆ ที่มันเขียนโปรแกรมที่มีประโยชน์กับสังคม อย่างเช่น เฟสบุค(คือ ถ้าใช้ในทางที่ถูกเนี่ย เฟสบุค ทำให้เพื่อนที่ไม่ได้เจอกันนาน มาเจอกันและทำให้ครอบครัวที่อยู่คนละฟากของโลกได้เห็นอัพเดทของกันและกัน)ก็คงจะดีไม่น้อย ถ้าได้เป็นส่วนเล็กๆ ทำงานให้กับบริษัทที่ช่วยเหลือมนุษย์ ความคิดขั้นที่ 2 คือ ตั้งบริษัทดีๆ ที่มันเขียนโปรแกรมที่มีประโยชน์ให้กับสังคม อย่างเช่น เฟสบุคการที่เราเป็นคนก่อตั้งเนี่ย เราไม่ใช่แค่จิ๊กซอว์เล็กๆในการทำประโยชน์ให้สังคมแล้วเราได้มีส่วนร่วมในการทำอะไรดีๆอย่างเต็มที่และยังเป็นการเพิ่มโอกาสให้คนที่อยากช่วยสังคมมาเป็นส่วนหนึ่งของบริษัทเหมือนกับว่า เราเปิดโอกาสให้คนที่มีความคิดขั้นที่ 1 ยังไงอย่างงั้น ความคิดขั้นที่ 3 คือ การสร้างคนเพื่อจะได้ออกไปตั้งบริษัทดีๆการที่เราทำอะไรด้วยตัวคนเดียวมันก็ดีแต่ลองคิดดู ถ้าเราสอนลูกศิษย์สำเร็จไปตั้งบริษัทได้มันเหมือนกับว่าเราได้ทำอะไรให้กับสังคมคูณ 2 เลยทีเดียว ทีนี้การเป็นครูเนี่ย บางคนจะคิดว่า ขอแค่เป็นคนที่มีความรู้และอธิบายเก่งก็เป็นครูได้แต่จากประสบการณ์ การได้พบกับครูดีๆหลายคนทำให้รู้ว่ามันไม่ใช่แค่นั้นคุณครูที่ดีไม่ว่าแขนงวิชาไหนก็ตาม ดูแลลูกศิษย์เหมือนเป็นคนในครอบครัวโอเค […]